Brief aan Ronny Delrue (fragment)

Philippe Van Cauteren

Cusco, 3 September 2016

Een polaraid van het huis van Van Gogh in Zundert, of van de kerk waar Van Gogh als kind rondgelopen heeft. Het beeld : overbelicht, compact en klein. De handeling van de kunstenaar : arceringen en omlijningen met zwarte stift. De lijnen hebben het karakter van een retouche, ze benadrukken iets, of schrijven iets anders weg. In dit kleine werk - en er bestaat een reeks van deze bewerkte polaroids - zitten op een gebalde manier een aantal elementen die de artistieke praktijk van Ronny Delrue kenmerken. Bewust heb ik een beeld gekozen dat niet-figuratief is, dat geen allusie maakt op de menselijke figuur. Het is een gebouw, dat eigenlijk net als de menselijke psyche een gestapeld geordend geheel is. Meestal is de aanzet van een werk van de kunstenaar de menselijke figuur, of zo lijkt het te zijn. Iets wat zich voordoet als een menselijke gedaante is slechts een getekend of geschilderd harnas om van hieruit in een nerveus en ongecontroleerd geheel van lijnen, toetsen en vlakken de hoedanigheid van het zijn te benaderen. Niet dat iemand dat weet, net zo goed als bij een psychiater gaat het bij de kunstenaars om vermoedens, aanduidingen. De kunst als een manier om naderbij te komen, bij de kunstenaar zelf of de omgeving waarvan hij deel uitmaakt. Als kunstenaar ben jij echter geïnteresseerd in de desoriëntatie, de hapering, de schemering van het menselijke zijn. Wat in de polaroid met lijnen is gebeurd, kan in de schilderijen met over- of wegschilderen gebeuren, en in de tekeningen met het weglaten. De leegte wordt benadrukt als  benarde onmogelijkheid van het herinneren.